μια θελκτικότητα στ΄αποκαμμένο δάσος
μια ιδιότητα σ' εκείνο το φτερό
π' άνεμος το 'σπασε μ' ένα χυδαίο θράσος
Είναι απάνθρωπο συναίσθημα αυτό
που εγκυμονώ με κάθε είδους Δύση
σαν μαύρο γάλα από άγιο πυρετό
σαν ευθυμία που αντιτίθεται στη φύση
Κάτι θα θρέφει που μάλλον αγνοώ
που ίσως κάποτε στο φως να 'ρθεί να λούσει
τους εφιαλτικούς ανθρώπους που μισώ
και την ψυχή μου κάθε κούτσουρο ν' ακούσει
Γι' αυτό λοιπόν νεκρός ας βαπτιστώ
σ' ένα απόμερο λιμάνι του ποτέ μου
μήπως μια νύχτα μες το βάλτο θρονιαστώ
της πόλης των μεγάλων ιδεών, σαν ήρωας πολέμου
